Nooit meer een deurmat
“Grenzen stellen vind ik asociaal, dan doe ik mijn vrouw tekort. Ik wil er altijd voor haar zijn”, zegt S. Ik ken hem van een project van een hele tijd geleden, en af en toe spreken we elkaar nog. Zijn vrouw ken ik ook een beetje. Ze is een dominante vrouw die er overigens helemáál geen moeite heeft om haar grenzen aan te geven. En om hem in het rond te commanderen. En S. doet braaf wat hem wordt opgedragen.
Een tijd later kom ik S. weer tegen. Hij ligt in vechtscheiding en heeft inmiddels ook een nieuwe liefde gevonden. Helemaal in de wolken vertelt hij over zijn nieuwe partner. Hoe hij zich als herboren voelt bij zijn nieuwe liefde, en wat voor verschrikkelijk monster zijn aanstaande ex-vrouw is. Dat hij dat niet eerder heeft gezien!
Hoe meer hij vertelt over zijn geweldige nieuwe vriendin, hoe meer alarmbellen er in m’n hoofd gaan rinkelen. Nieuwe vriendin is natuurlijk… nieuw. En dus opwindend en spannend en wild. Er valt een hoop te ontdekken. Maar uit zijn verhalen maak ik op dat hij exact dezelfde dingen doet als in zijn huwelijk: geen grenzen aangeven –want asociaal– en zijn leven laten dirigeren door de nieuwe vrouw. En nieuw vriendinnetje is bijna net zo dominant als zijn ex-vrouw.
Als je doet wat je altijd doet… krijg je wat je altijd krijgt.
Dé valkuil waar S. onbewust en weer met vol enthousiasme in is gesprongen, is het idee dat hij iemand ‘nodig’ heeft om zijn leven invulling te geven. Dus toen er ein-de-lijk iets in hem knapte in zijn huwelijk, kwam er een stortvloed van jarenlange frustraties naar buiten. Het kon ook niet anders dan dat z’n huwelijk op de klippen liep. En daarna ging hij meteen op zoek naar een nieuwe vrouw die hem kon ‘leiden’. Zonder na te denken over wat er mis was gegaan in z’n huwelijk. Zonder hulp te vragen. Ik vrees dat het een kwestie van tijd is voordat hij ook door z’n nieuwe partner als voorspelbaar en for granted wordt gezien.
Ik hoop van harte dat S. bij zijn vólgende nieuwe vriendin wel heeft geleerd dat hij grenzen heeft. En hoe hij ze kan aangeven. Ondertussen doet hij weer wat ie altijd doet: een deurmat zijn waar iedereen naar believen z’n voeten op kan vegen.
Je grenzen kennen en respectvol aangeven is niet asociaal. Sterker nog, het is essentieel. Het laat zien dat je jezelf kent. Dat je zelfrespect hebt. En een ruggengraat. Dat je weet wat je belangrijk vindt in het leven. Dat je weet hoe je met anderen om wilt gaan. En dat je een idee hebt hoe je graag wilt dat anderen met jou omgaan, of dat nu je partner of de collega op je werk is.
Je grenzen kennen en respectvol aangeven maakt je tot een aantrekkelijk persoon. Want zeg nu zelf, bij wie wil je het liefst in de buurt zijn: bij iemand die met zich laat sollen en met alle winden meewaait? Of bij iemand die weet wat ie wil, die daar op een respectvolle manier duidelijk over is, en die een hoop te geven en te delen heeft?
Dit is niet iets wat genetisch bepaald is. Velen van ons hebben in onze jeugd geleerd dat je moet doen wat anderen zeggen. Of dat nu onze ouders, leraren, of klasgenoten of pestkoppen waren.
Het is aangeleerd gedrag. En aangeleerd gedrag kun je ook weer afleren en vervangen door iets beters. Of je nu 20, 30 of 52 jaar oud bent.
Ga eens bij jezelf na wat jij belangrijk vind. Hoe wil je dat anderen met jou omgaan? Hoe wil je het liefst zelf met anderen omgaan? Klopt dit met hoe je leven er nu uitziet?
Jezelf hier bewust van worden is de eerste stap in de richting die je diep vanbinnen wilt.
Klaar om je leven een boost te geven? Klik hier.